003.

Siedziałam w ostatniej ławce znudzona tym, co mówił pan Wilson, nauczyciel historii. Wojna secesyjna - myślę, że każdy wie o co chodzi. Jedni słuchali uważnie, drudzy udawali, że słuchają, a pozostali - tak jak ja - siedzieli na swoim miejscu i odliczali minuty do dzwonka. Od pokazywania czegoś na mapie odciągnęło go pukanie do drzwi. Pan Wilson szybkim ruchem odłożył wskaźnik, którym kreślił koła wokół jakiś miejsc na kawałku papieru i skierował się w stronę, skąd wydobywał się dźwięk coraz głośniejszego stukania. Złapał za klamkę i pociągnął w swoją stronę. Ukazała się przed nim starsza kobieta, trzymająca w ręku przepełniony różnymi kartkami segregator. Rozkazała mu, by na chwilkę wyszedł na korytarz. Poprosił wszystkich uczniów o ciszę. Gdy zamknęły się drzwi, to automatycznie w klasie zrobiło się głośno. Niektórzy zaczęli podchodzić do swoich kolegów z ławek, inni rozmawiać lub głośno krzyczeć.  W moich uszach rozbrzmiał ciężki dźwięk dzwonka, który informował nas o przerwie. Zabrałam swoje rzeczy i wyszłam z klasy.

*

Stałam przy swoim samochodzie i próbowałam znaleźć kluczyki w tylnej kieszeni moich jeansów. Na parkingu znajdowało się coraz więcej ludzi. Niektórzy wsiadali do swoich aut, a inni prowadzili rozmowę z przyjaciółmi. Wielkie ruchome drzwi stale się otwierały i zamykały, ukazując osoby wychodzące ze szkoły. Był piątek, więc wszyscy się cieszyli z tego powodu. Zaczynał się weekend, także musiałam załatwić kilka spraw, związanych z moją robotą. Chłopaki kazali mi pojechać po naboje do broni, i znając życie wymyślą coś jeszcze, by zająć mi cały weekend. Wydaję mi się, że chłopcy nie mówią mi za wiele, tylko tyle ile muszą. Z jednej strony cieszę się, że mam jakieś zajęcie i moje życie nie jest nudne, tak jak innych uczniów. A z drugiej strony to wszystko jest męczące, no bo w końcu zamiast jak inni pójść na imprezę czy szaleć z przyjaciółmi, to spędzam czas na śledzeniu kogoś lub robieniu innych rzeczy. Myślę, że moi rodzice nie byliby zadowoleni gdyby się dowiedzieli czym zajmują się ich dzieci. Mówiąc "dzieci" mam na myśli mojego brata i mnie. Tak naprawdę to dzięki niemu znalazłam się w gangu razem z Nickiem, Tommy'm i Joe. Wyjechał z miasta kilka lat temu, gdy był już pełnoletni. Ani ja ani moi rodzice nie utrzymujemy z nim kontaktu. Rozejrzałam się jeszcze raz dookoła, szukając wzrokiem Justina. Cholera. To jest trudniejsze niż sądziłam. Myślałam, że przyjdzie do szkoły. Zastanawiam się czy może Nick uzyskał dobre informacje na temat Biebera. Może on wcale nie chodzi do tej szkoły albo już dawno go stąd wyrzucili? Chodzę już dwa lata do tej placówki i ani razu go nie widziałam. Powinnam zapytać kogoś o niego. Może czegoś się dowiem. Nie, to zły pomysł. Nie mogę się ujawniać. Muszę udawać, że go nie znam. Tak, to jest to.
Wygodnie usadowiłam się w fotelu, odpaliłam samochód i odjechałam.

~*~

CZYTASZ = KOMENTUJESZ